مـاهـور

از زمانی برای خوشبختی

هیچ آدم موفقی روز رو بااین فکر شروع نمیکنه

من نامرئی هستم،هیچ کس رو نگاه نمیکنم یه آدم بدبختم من یه بازنده ام فکرمیکنید آدم های موفق فقط خوش شناس هستن اشتباه میکنید.

اونا آدمای هستن که زندگیشون و دوست دارن وهمیشه برنده اند.

شما کی تو زندگی خودتون نقش مکمل شدین؟ وقتی بقیه داشتن نقش اصلی رو بازی میکردن

زندگی به این بستگی داره که ترجیح بدین وچجوری زندگی کنید به خودتون اعتماد داشته باشین قدرت درونتون رو باور داشته باشین

لیدر شماهستید ،شماتو این مسابقه چجور گم شدید

اینو فراموش نکنین دومدل آدم وجود داره

برنده ها

وبقیه نامرئی ها

ماهور
جمعه ۲ شهریور ۹۷

بازگشت ماهور ( :

تاریکی همه جا را احاطه کرده

و مهتاب با سخاوت روشنایی اش را

به باغچه ی کوچک سرنوشت تابانده است

صدای جیرجیرکها سنگینی سکوت را میشکنند

و من غرق در تنهایی بر روی نیمکتی قدیمی

کنار بوته های گل سرخ نشسته ام..

و برای تنهایی ام رجز میخوانم...

میبینی؟!!

همه چیز مهیاست

شب...مهتاب...نیمکت...گلهای سرخ

و حتی جیرجیرکها...

طعم تلخ نبودنت را برای خودم هجی میکنم

میخواهم به خودم بفهمانم که دیگر نیستی...

ماه من...،

نیستی که انگشتان ظریفت را میان حصار دستانم پنهان کنم،

و گرمای وجودت را ..آرام آرام

در وجودم تجزیه کنم ...

مادامی که نفس میکشم

همه ی سلولهای وجودم تمنای خواستن

دارند

و تو بی رحمانه این تمنا را بیهوده میدانی..!

و من متحیرم از چنین استدلالی

که هیچوقت ثابت شدنی نیست..

اینک من تنهای تنهایم...

منهای تو... منهای همه ی خوشی ها...

و چه غریبانه با تنهایی جمع شده ام....

ماهور
دوشنبه ۲۹ مرداد ۹۷

آرزو...

11/25

دقیقه

آرزو کن🎈

ماهور
دوشنبه ۱۴ خرداد ۹۷

من منم!؟

من همه چیز را درباره فرزندخواندگی می دانم.چون خودم فرزند خوانده هستم.

فرزند خواندگی یعنی اینکه به جای شکم مادرٍ، در قبلش رشد کرده باشی....

حقیقت عشق را تنها مادر می شناسد.

ماهور
جمعه ۱۱ خرداد ۹۷

ساعت صفر

بیخوابی و بیدار میشی دیگ دنیا اون دنیا نیس حتی حقیقت رویا اون حقیقت اون رویا نیست

شاید بیداری اما یکی تو رو خواب می بینه بیدار شدن تو رویاها سبکی سنگین اینه....

عددای رو ساعتت یک شبه جابه جا شده عقربه های شب نما انگار از جاش جداشده

بیخوابی وبیدار میشی دیگ صدات اون صدا نیس

بغض میکنی داد میکشی این تقصیر واژه ها نیست

رضا یزدانی

ماهور
پنجشنبه ۱۰ خرداد ۹۷

بازم از شازده کوچولو عاشقشم ک....‌

بزار یه رازی رو بهت بگم

فقط از دریچه ی قلبه❤️ که یه نفر میتونه همه چی رو ببینه

زمانى رو که صرف گلتون میکنید

اون رو انقدر مهم میکنه؛

ماهور
چهارشنبه ۲ خرداد ۹۷

تو بمان
تویی که ازمنی
من میروم
میروم تا توبمانی
تاریه هایم
طعم اکسیژن تازه بگیرد
تا قلبم بتپد
چ فرقی می کند
که در سینه ی تو
مهم زندگیست
که جریان پیدا میکند
در رگهای سرخ بودن
من میروم
اما چشمهایم را
برایت جا گذاشتم
تا زیبا ببینی
وزیبایی خلق کنی
که خدا زیباست
وزیبایی را دوست دارد
من میروم
به هربهانه ای...
که بهانه مهم نیست
مهم نشانه ایست
که از رفتنم باقی خواهد ماند
تو بمان...
31 اردیبهشت روز اهدای عضو

ماهور
دوشنبه ۳۱ ارديبهشت ۹۷

بنفشه های زرد

خودخواه،خسته،بی شکیب این همه آن چیزیست که از این

جهان برایم باقی گذاشته اند بامن مدارا کن بعدها

دلت برایم تنگ خواهد شد...

ماهور
دوشنبه ۳۱ ارديبهشت ۹۷

از اینجا که منم

فصل نبودن‌ها شبیه هیچ فصلی نیست

گاهی به باران می‌زنم، با من هوای توست

یک شب میان آرزوهایت گُمم کردی

هر شب میان خاطراتم ردپای توست

ماهور
جمعه ۲۸ ارديبهشت ۹۷

دسته دلقک ها

‍ دلم می‌خواست یک نفر، آرام و شمرده، توی گوشم زمزمه می‌کرد:

"دنیا بی‌ارزش نیست. سخت نیست، پوچ هم نیست. داری خواب می‌بینی..."

من خواستم و او گفت.

او گفت:

"دنیا بی‌ارزش نیست. سخت نیست، پوچ هم نیست. داری خواب می‌بینی..."

من باورم شد.

باورم شد که دارم خواب می‌بینم.

این چشم‌های خیس را.

این شب سرد و اندوهناک را...

همه‌اش یک کابوس است...

بیدار می‌شوی و یادت می‌رود که تنهایی چقدر سخت بود.

دروغ چقدر درد داشت.

یادت می‌رود که حرف‌ها فقط حرف هستند و نباید باورشان کرد.

یادت می‌رود که هیچ‌چیز ارزش ندارد.

همه این‌ها یادت می‌رود.

لویی_فردینان_سلین

ماهور
سه شنبه ۲۵ ارديبهشت ۹۷

سال ها دور از...

وقتی باران هم یک نشانه است

وتوچه میدانی که من همانم ...

ماهور
سه شنبه ۱۸ ارديبهشت ۹۷

لحضه تولد تو در من

.

هر وقت جایی را ترک میکنم، انگار بخشی از وجودم را جا گذاشته ام. چه مثل مارکوپولو دنیا را بگردیم، چه از گهواره تا گور توی خانه بمانیم، فرقی نمیکند؛ برای همه ی ما؛ زندگی، رشته ای از تولدها و مرگ هاست. آغازها و پایان ها.

برای تولد لحظه ای، باید لحظه پیش از آن بمیرد. همان طور که برای زایش "من" جدید، من کهنه باید پژمرده و خشک شود.

ماهور
يكشنبه ۱۶ ارديبهشت ۹۷

وقتی آرزو هام تمام میشه..

من تورا مدت هااست که فراموش کردم ؛

نه در خیالم

و نه در لیست تماس های اخیرم...

اما

انگار از نوشته هایم محو نمیشوی ؛

من تورا فراموش کردم ،اما

مخاطب اول نوشته هایم شدی.

انگار قلمم توراهنوز فراموش نکرده...

ماهور
چهارشنبه ۱۲ ارديبهشت ۹۷

میم برای تو می نویسد

و من

معمولی ترین دختر شهرم

که عجیب ترین عاشقی کردن را بلدم...

ماهور
سه شنبه ۱۱ ارديبهشت ۹۷

شب نوشت ....

درست است که دنیا روی خوش به من نشان نداده است...

درست است که دلم از غصه لبریز است

درست است که شبهایم جان میدهم تا صبح شود

درست است خیلی ها از کنارم رفتند و تنهایم گذاشتند..

ولی هنوزم به این دلخوش هستم که مادرم را دارم...

هنوزم به این دلخوش هستم که صدای خنده مادرم را میشنوم...

سهم من از این زندگی فقط لبخند مادرم باشد مرا بس است...

ماهور
شنبه ۸ ارديبهشت ۹۷

عشق با انگشت های کشیده....

همه چیز عالی بود . عالی بود و ما نمی دانستیم خیلی چیز ها است که نمی دانیم و شاید همین ندانستن حالِ مارا خوب جلوه می داد و تظاهر به عالی بودنِ احوالات روزانه ، باری بود که هرروز صبح بیدار شده و بر دوشِ خویش می کشیدیم . همه چیز عالی بود و ما به نادانیِ خود ادامه می دادیم . کودک بودیم ، تقصیری نداشتیم ! گمان می کردیم زندگی همان شب خوابیدن ها و صبح بیدار شدن هاست . زندگی همان غذا خوردن ، مسافرت ، مهمانی و اینگونه کار هاست ! از زندگی ؛ نفس کشیدن ، خنده ، مهربانی ، محبت ، دوستی و مزاح را آموخته بودیم و باورمان این بود که جهانمان تا ابد مملو از آرامش می ماند . آنقدر در خوشی غرق بودیم که هیچگاه جرقه ای در ذهنمان آتش نمی شد که مبادا صبحی ، غمی چیزی به دل هایمان رجوع کرده و روزهای خوشِمان را تلافی کند . ما از زندگی جز لبخند چیزی ندیده بودیم ، چه بسا روزهایی که آنقَدر دم از خنده زده بودیم که دلهایمان به طورِ فجیعی درد می کرد !

زندگی ما همیشه عالی بود . تا روزی که بزرگ شدیم و باید از رفتارهای کودکانه دست می کشیدیم . باید قلبهای کوچک و ظریفمان را تبدیل به یک قلبِ قوی و مقتدر می کردیم . نق زدن را باید می بوسیدیم و در تاریخچهٔ خاطرات یادداشتش می کردیم . باید از بهانه گیری های مدام دست می کشیدیم و به دنبالِ بهانه ای برای زیستن می رفتیم . باید خاطراتِ کودکی را در پاکتِ بزرگ و قطوری جمع می کردیم و دورِ آن را سفت و محکم با چسب می بستیم تا خط و خشی روی آن نیفتد ‌. بعد از همهٔ این کار ها ، آن را در دسترس ترین جای خانه قرار می دادیم تا وقتی غم ها و غصه ها ناگهانی به سراغمان آمدند ، سریعا به سوی آن پاکت خاطرات برویم و شروع کنیم به خواندنشان ، در حینِ خواندن تجسمشان کنیم و لبخندی بر لبهای ترک خورده مان بیافرینیم !

ما اینگونه بزرگ شدیم . با از دست دادنِ شیرینی های کودکی ، با دور شدن از بازی های کودکانه ، غر زدن های بیخودی ! وقتی که بزرگ شدیم به زندگیِ واقعی پی بردیم . همان زندگی مان که با خنده و بازی و بهانه تشکیل می شد ، تبدیل به یک خانه ای از دیوارهایی با رنگهای مبهم ، سقفی از ماه و ستاره های شیشه ای ، پنجره هایی از حرف ها ، چراغی از یک نورِ متمایل به سیاه و تابلویی خالی از یک نقاشی شد .

بزرگ و بزرگتر شدیم . در گوشمان از دردهای عشق و دوست داشتن خواندند . به حرفهایشان اعتنا نکردیم ، به راهمان ادامه دادیم . چشم بستیم و به یکباره خود را در دادگاهِ عشق نظاره کردیم . شاکی قلب بود ! قلبی که روزی پاک و مهربان تر از آن نبود . مجرم چشم بود ! چشمی که بی اختیار گشاده شده بود و می نگرید و لرز را به خانهٔ این دلِ مظلوم می فرستاد !

در این میان ما بودیم که در دادگاه قصاص می شدیم .

نمی دانم .. شاید دلیلش بزرگ شدنمان بود !