‍ دلم می‌خواست یک نفر، آرام و شمرده، توی گوشم زمزمه می‌کرد:

"دنیا بی‌ارزش نیست. سخت نیست، پوچ هم نیست. داری خواب می‌بینی..."


من خواستم و او گفت.

او گفت:

"دنیا بی‌ارزش نیست. سخت نیست، پوچ هم نیست. داری خواب می‌بینی..."


من باورم شد.

باورم شد که دارم خواب می‌بینم.

این چشم‌های خیس را.

این شب سرد و اندوهناک را...

همه‌اش یک کابوس است...


بیدار می‌شوی و یادت می‌رود که تنهایی چقدر سخت بود.

دروغ چقدر درد داشت.

یادت می‌رود که حرف‌ها فقط حرف هستند و نباید باورشان کرد.

یادت می‌رود که هیچ‌چیز ارزش ندارد.

همه این‌ها یادت می‌رود. 

لویی_فردینان_سلین